Afgelopen vrijdagavond 12 januari vertrokken we met enige gezonde spanning naar de tegenstander van die avond:  En Passant 2. Gespannen vanwege onze koppositie? Nee dat niet, maar meer vanwege het feit  dat over het algemeen En Passant uit een groter arsenaal van spelers met hogere rating kan putten. Al viel dat deze keer wel mee.

Johan had als enige een tegenstander met een duidelijk hogere rating. (+/- 130) Hij wist met zwart op een redelijk agressieve wijze (Je kunt ook zeggen: gedurfd) wits aanval te doorstaan. Na wisselende kansen werd uiteindelijk door beiden berust in remise.  Achteraf gezien een prima resultaat.

Richard speelde weer eens een echte “ Italiaanse” partij. Meest op eigen helft spelend golfde de ene na de andere aanval op Richards verdediging af. Maar Richard gaf geen krimp. Maar toen zijn aanvaller (In dit geval een paard), scherp opgesteld, de spil werd in een onvervalste counter/(catenaccio) kon een vol punt worden genoteerd.  Samen met Johan dus 1 ½ punt.

Hans en Evert? Ik geloof dat ik nog niet eerder zo’n vreemde partij voor mijn kiezen kreeg. (Schots, gaf mijn Chess-analyser later aan) Op zet 12 was mijn tegenstander genoodzaakt zijn loper te offeren op f7. Tot dan stond ik er redelijk/goed voor, meende ik. Maar door enkele mindere voortzettingen mijnerzijds veranderde helaas de verwachte 1 in een 0. Au!

Evert zette zijn partij degelijk op en koerste, dacht ik, naar minimaal een ½  tot een mogelijk vol punt. Tot aan het eindspel  had Evert wel degelijk winstkansen, waarbij hij het zich soms onnodig moeilijk maakte.(Zijn eigen conclusie!) In het eindspel kwam Everts tegenstander in grote tijdnood, waarin hij bijna onmiddellijk reageerde op een zet van Evert. Ik kreeg de indruk dat Evert zich toch wat liet meeslepen in het tempo van de En Passanter  en daardoor in de laatste tijdnoodfase  de juiste voortzetting/ knock-out niet kon vinden en helaas zijn koning moest omleggen.  En zo was de uitslag 2 ½ – 1 ½ voor En Passant. (as………….)(precies……is verbrande turf!)